۰۵
دی
۰۴
دی
- ناک، ناک، ناک
کیستی ؟
- یک آشنای قدیمی
کیستی آشنای قدیمی ؟
- نیچه
نمی خواهمت ، نمی خوانمت ، چرا دست بردار نیستی ؟
- باز کن معنای ژرفی دارم ، شوکرانی که شوپنهاور هم نچشیده !
لعنت به تو نیچه ، بگو ببینم چه داری ؟
- افسردگی بهایی است که انسان برای شناخت خود می پردازد.هرچه عمیق تر به زندگی بنگری،به همان مقدار هم عمیق تر رنج میکشی { از کتاب وقتى نیچه گریست }
باز که داری گریه میکنی ، نکند باز با زیگموند {فروید منظور است} بوده ای !
- نه ....
چقدر گفتم با لوسالومه معاشرت مکن ! ، او به سیبیل های تو حسادت می کند.
- نه هرگز اینطور نبوده است که می گویی
اون تو را بسان اسبی می بیند که لایق شلاق های اوست، او فلسفه نمی داند ؛ او عاشق نیچه رام شده است.
- مرا این رنج خوش تر است تا حقیقتی بسان شوکران!!!!
+ این نوشته رو همراه اهنگ maybe i maybe you از آلبوم Unbreakable اسکورپیون نوشتم :)
+ همه میگن سلیقه موسیقیایی من خوب نیست ، سرزنشم نکنید.
- عکس 2 همان سه شخص ولی +18 { ببخشید بخشی رو حذف کردم}
۰۳
دی
{برای نمایش با ابعاد بزرگتر بر روی عکس کلیک کنید}
هنر دست یک آشنا
+ حالا هی بگید یک آشنا بی هنر است
+ حسادت های شما پذیرفته می شود.
+طی درخواست های زیاد دوستان در خصوص چگونگی ساخت این تیکه رو الان اضافه کردم:
هیچ گونه رنگی به کار نرفته است ، هنرش خلاقانه است و نمیدونم اسمی داره واسه خودش یا نه ، متریال مورد استفاده - یه ورق فویل آلمینیوم و مقداری قیر {ماده ای نفتی}
مراحل کار ، اول طرح رو روی فویل نقاشی میکنیم ، بعد طرح رو نقش برجسته میکنیم ، هرکجا که میخوایم رنگش تیره تر باشه ، عمیقترش میکنیم - بعد طرح رو قیر اندود میکنیم جاهایی هم که لازم باشه میشه با نفت کم رنگ تر کرد و یا پاک کرد. به همین سادگی و قشنگی :))
۰۲
دی
چند روزی است که هوای کلان شهر های ایران از مرز خطرناک هم گذشته اند، که باعث تعطیلی مدارس این کلان شهر ها شده.
تعطیلى مدارس به جاى کارخانه ها نشان از کالایى شدن انسان ها و غلبه جهان کالاها برماست.
اکثریت قربانى سود اقلیت اند.
۰۱
دی
دانش مختصر چیز خطرناکی است
باید که از «چشمه پایریَن» که همان چشمه حکمت است،
یا هیچ ننوشی یا خود را سیراب کنی .
در این چشمه، جرعه های کوچک و رقیق آدمی را مست و بی خبر می کند
اما نوشیدن ساغرهای پربار شخص را باز به هوشیاری باز می گرداند.
الکساندر پوپ
۳۰
آذر
+یه جاهایی آدم میره نظر میده ، نظرش رو تایید نمی کنن ، هی میگی بابا نظر من کو ، اصلا انگار نه انگار ، دیده نمی شی !!!
+ خوب اصلا چرا نظر دادن رو باز گذاشتی تو که نمی خواستی نظر مخالف نظر خودت رو بشنوی ؟
+ بابا مام حرف زدیم ، فقط اونا خوبن که تاییدت کردن ، اونا که لی لی به لا لات گذاشتن ، اونا فقط آدمن !! چی شدیم ما
بابا بازکه ما شاکی ایم ؛
اعتراض داریم ، هم به اون ، هم به اونا
هم به شما ، هم به همه ...
بابا چی شدیم ما ، آدم بودیم سابق،
واسه خودمون شرف داشتیم،
گنبد و بارگاه داشتیم،
چرا همچین شدیم، کم شدیم؟
والله قسم مادر نزاییده ....
ما اصلا از بیخ به کمتر از بهتر راضی نبودیم! چی شدیم ما؟
یه مشت مطلب بذارن ، ببینیم کودومش کمتر بدتره اونو برداریم!!!!؟؟؟
کوسه نشد، کفتار نشد، شغال؟ این شدیم!!؟
والله قسم جفــــــــــاست…
نظر میدادم ،نظر بود، سفته نبود
تریلی اندیشه گیری نبود
اینقدر عدم تایید نبود
انقدر احساس تکلیف نبود
رویال نبود ریــــال نبود
جمع هواداران نـــــــبــــــــــــود
نفع من و نفع تو نبود
چی شد چرا اینقد حالمون بد شد!؟
بابا این دموکراسی و حقوق بیان چند می‌ارزه انقدر سفت چسبیدی!؟
بابا ما عصبانیم
عصبـــــانی‌ها… چی شدیم مـــــــــا؟
والله دیگه نوبت ماست،
مگه نظر ندادیم؟ مالید رفت پی کارش!؟
آقا عصبانی‌ها... ما اعتراض داریم... به اونام اعتراض داریم
هی بشینیم خونه نظر بدیم ، آخرشم هیچ ، هیچی به هیچی
بابا ما حرف زدیم... مگه عوض میشه؟
حرف همون حرف اوله، اگه قبوله وهل المراد…
اگه نیست خودتو، بلاگتو، مطالبت ، همه باید برین شمال استراحت...
ما که اینطوری نبودیم ،
اینقدره با عقل و شعور نبودیم
آدم نبودیم ، دیوونه بودیم
از هرچی ، بهترینش مال ما بود
هنوزم دیوونه ام ، حالمون خوبه
نمیخوایم گرفتار عقل و شعور شیم
توام رها کن حیلت گند رو بابا
حرف هـــــــمونه ، همون که حــــــرفت تازست
همون که از همه بهتره ، همونه...
{تکه های از متن بالا برداشتی آزاد از رادیوچهرآزی است}
+دیگه هر جایی نظر نمی دیم ، والا
+آخیش کمی راحت شدیم ، برای تکمیلی راحتیمون هم آهنگ بابا بوم بــــام ، بابی بابا بوم بام ، بابی بوم بام.... رو گوش میکنم
دانلود : دریافت (حجم : 1 مگابایت)
دنیا جای قشنگی نیست
حتما همراه موزیک به عکس ها فکر کنید.
به تک تک عکس ها فکر کنید ، سعی کنید خودتون رو به جای اونها مجسم کنید.
+حتما قبل از نگاه کردن عکس ها ترجمه آهنگ را بخوانید.
۲۸
آذر
گاهی با یه کتاب اینقدر زندگی میکنی که دوست نداری هیچوقت تمام شود. هی سعی میکنی تمام کردن کتاب رو به تعوبق بیندازی ، ولی چه می شود کرد انگار چاره ای نیست ، باید کتاب رو تمام کرد. کتاب رو بعد از نزدیک به دو سال تمام کردم. حس خوبی دارم ، دوست دارم کتاب رو از اول این بار برای مدت 3 سال به آرامی مطالعه کنم. کتابی که رازهایی رو در خصوص زندگی به من می آموزد. آخرین خطوط کتاب که با اشتیاق تمام سرکشیدم:
من آموزگار مدرسه این ده هستم. غرض از نوشتن نامه اینکه با کمال تاسف به اطلاعتان برسانم که آلکسیس زوربا ، مالک معدن مس اینجا، یکشنبه گذشته ساعت شش بعداز ظهر چشم از جهان فرو بست.در بستر مرگ مرا احضار کرد و گفت:
آقای آموزگار، من دوستی در یونان دارم.پس از مرگ من برایش نامه ای بنویس و مذکر شو که تا آخرین لحظه هوش و حواسم بر جا و به یاد او بوده ام. همچنین بنویس که از هرچه در زندگی کرده ام تاسفی ندارم. به او بگو که امیدوارم حالش خوب و سالم باشد، و وقت آن رسیده باشد که در زندگی راه و رسمی عاقلانه در پیش گیرد.
آقای آموزگار ! به نکته دیگری نیز توجه کن. اگر کشیشی آمد تا از من اعتراف بگیرد، یا مرا تقدیس کند و شعائر مذهبی را برجای آورد ، به او بگویید که فورا از اینجا خارج شود و فقط مرا نفرین کند. من در زندگیم به اندازه کوه ها معصیت و گناه کرده ام، ولی هنوز هم این را کافی نمی دانم. مردانی نظیر من باید لااقل هزارسال عمر کنند.
کتاب به توصیف ویکی پدیا:
راوی، یک روشنفکر جوان یونانی است که می‌خواهد برای مدتی کتابهایش را کنار بگذارد. او برای راه‌اندازی مجدد یک معدن زغال سنگ به جزیره کرت سفر می کند. درست قبل از مسافرت با مرد ٦٥ ساله راز آمیزی آشنا می شود به نام آلکسیس زوربا. این مرد او را قانع میکند که او را به عنوان سرکارگر معدن استخدام کند. آنها وقتی که به جزیره کرت می رسند در مسافرخانه یک فاحشه فرانسوی به نام مادام هورتنس سکونت میکنند. بعد از آن شروع به کار روی معدن می کنند. با این حال راوی نمی‌تواند بر وسوسه‌اش برای کار بر روی دستنوشته های ناتمامش در باره زندگی و اندیشه بودا خودداری کند. در طول ماههای بعد زوربا تاثیر بسیار عمیقی بر مرد می گذارد و راوی در پایان به درک تازه ای از زندگی و لذت های آن می رسد.
۲۷
آذر
هفته ای که گذشت ، پر بود از دلهره
تستی که جوابش باید می آد ، تستی که بقا رو ممکن می دانست یا رد می کرد.
اما همه چیز روبه راه بود و هست و خواهد بود - برای همیشه
از امروز هر روز تازه یک معجزه است ، یک معجزه بزرگ
+متشکر از دوستانی که همراهم بودند و هستند - عاشقتونم
۲۶
آذر
یادم میاد کلاس چهارم ابتدایی بود ، و از اون به بعد کابوس ها شروع شد.
اولش خیلی خوب بود و مورد توجه معلم ها و ناظم و مدیر قرار گرفتم ، بعدش پدر و مادر ، خوشم می اومد چون بیش از پیش بهم توجه می شد ، هنوز نمی دونستم ماجرا از چه قراره ، سال بعدش مدرسه عوض شد ، کلاس پنجم رو رفتم مدرسه تیزهوشان ! و این اول بدبختی بود.
کتابا و مطالبی که باید یاد می گرفتی دوبرابر شده بود ؛ دیگه مجالی برای بازی های بچه گانه نبود ، انگار پرت شده بودم تو دنیای بزرگتر ها ،مساله و مشکلات بزرگتر ها ، دغدغه های هدر نرفتن استعداد تازه کشف شده ، کل زمان بچگی ، به یاد گیری گذشت ، نه دوستی نه هم بازی ، فقط کتاب می خوندم و کلاس های جور واجور از تابستان و زمستان ! همین شد که متنفرم از تیز هوش بود ن، بقیه فکر میکنن که تیز هوش بودن واقعا دنیای جذابی داره اما جز رنج و عذاب چیزی نیست. برخلاف باور عموم باهوش بودن خیلی کسل کننده است ، شاید حل کردن مسائل ریاضی و فیزیک ، قبل از بقیه ، جالب باشه و بقیه رو شگفت زده کنه ، اما بعد از مدتی دیگه کسی از حل شدن سریع یک مساله دشوار شگفت زده نمیشه ؛ بدتر از اون اینکه اجازه اشتباه کردن نداری. کوچکترین اشتباه توسط شما میشه دست مایه ای برای مسخره شدن. همیشه حسادت رو حس کردم ، هم سن و سالایی که سعی می کردن با دست انداختن و مسخره کردن ، خودشون رو بهتر و باهوش تر جلو بدن. همیشه پیدا کردن دوست برام سخت بوده و هست، وقتی کلت پره از ایده و فکرای جور واجور ، انتظار داری که حداقل دوستت بدیهیات رو بدونه و لازم نباشه که از بدیهیات توضیح بدی، و این باعث رنجش اون میشه ؛ باید بفهمی اون مثل تو نیست !
اما میدونید حماقت کجای این قضیه است ؟
یه آدم باهوش اونقدر احمقه که نمی دونه بقیه نمی تونن مثل خودش فکر کنن ، مثل خودش عجله کنن ، اونقدر احمقه که دوستش رو اذیت میکنه ، اونقدر احمقه که تنها میمونه!
+لطفا آدم های تیزهوش رو درک کنید ، تنهاشون نگذارید ، مسخرشون نکنید ، اگر اشتباه تون رو تذکر دادن ناراحت نشید ، آدم های تیز هوش بیش انداره بی پرده و رک حرف میزنن.