از صبح هوا ابری بود و باد نسبتا شدیدی می اومد ، نیم ساعتی میشه که دارم بهش نگاه میکنم ، هر ده دقیقه دستاش رو هااا میکنه و به هم می ماله ، بعضی ها بی اعنتا رد می شن ، بعضی ها ازش خرید میکنن و سر 1000 تومن کمتر و بیشتر بحث میکنن ، یکی مثل من غرق در خیالات خودم ، فقط دارم بهش نگاه می کنم ، فکر کنم حدود هشت یا نه سال داره ، وقتی که رهگذری نیست ، بین میله های پیاده رو بازی میکنه ، گاهی روی موزایک ها لی لی میکنه ، گاهی سعی میکنه جوری راه بره فقط پاش رو روی موزایک های قرمز بذاره !
- بسته ای دوهزار تومنه ! ، لواشک خوشمزه ، نمی خواید ؟!
مدام تکرار می کنه ، هرکسی که رد میشه براش تکرار میکنه ، بعضی ها بد اخلاقی می کنن باهاش
آخرین رهگذر یه آقایی بود که از سر راهش کنار نمی رفت پرتش کرد رو زمین.
بلند شدم و به سمتش رفتم :
سلام
- سلام
چی میفروشی ؟
- لواشک خوشمزه ، نمیخوای ، خیلی خوشمزه است
چرا میخوام ، چند می فروشی ؟
- بسته ای 2000 هزار تومنه
اگه همش رو بخوام چند میدی ؟
- خوب همون 2000 تومن دیگه
اسمت چیه ؟! کسی مراقبت هست اینجا؟
- نرگس ، آره ، داداشم اونجاست ، اونا ببین
- موبایل داری ؟! ، انگریبرد ؟
مگه موبایل داری ، بلدی بازیش رو
- نه من ندارم ، اما داداشم داره ، نمی ذاره بازی کنم
خوب موبایل منم از این بازیا نداره
و.....

+ چقدر دنیا های موازی وجود داره که ما ازش خبر نداریم ؟
+ ای کاش اگر کمکی نمی کنیم ؛ حداقل صدمه نزنیم
+ میدونم شاید خریدن لواشکاش درست نبود ، اما هوام سرد بود ، خواستم زود تر بره خونه